Liefde-is-kunst
Op een verwaaide maandag spreek ik af met Dominique Beun, in het Impulsatelier van de academie in Ieper. Een concreet plan heb ik niet voorbereid. Een interview evenmin. Ik wil me laten leiden door de kunstenaar en zien wat er op mij afkomt. Een uur voor het atelier doorgaat komt Dominique binnen gewaaid. Lara, de artistiek mentor, van het Atelier vertelt me dat Dominique altijd te vroeg is, even het personeel van de academie groet, om dan nog een wandeling te maken. Vandaag is anders. Dominique gaat niet wandelen maar maakt met plezier tijd voor me vrij. Al snel ligt de ruimte vol met werken die hij de afgelopen twee jaar geschilderd heeft in de academie.
Dranouter Festival
Dominique woont in Ieper, waar veel mensen hem kennen van zijn dagelijkse wandelingen door de stad. Als kunstenaar zet hij zijn eerste stappen in het Minnehuis (Wervik) van vzw Vondels, waar hij nog steeds actief is in het atelier. Doorheen de jaren heeft hij ook andere artistieke horizonten opgezocht zoals bij vzw Wit.h en het Impuls Atelier. Tekenen en schilderen zijn een grote passie voor hem. Maar ook muziek, zo komt het Dranouter festival meerdere malen ter sprake tijdens ons gesprek.
Dominque zit aan zijn schilderstafel met een groot stuk karton. Hij kijkt er heel even naar en haalt witte acrylverf. Zelfverzekerd en bewust zet hij witte contouren van vrouwenlichamen op het lege canvas. De vrouwen bestaan uit hooguit vijf penseelstreken. Opnieuw gaat hij verf halen maar nu kleurrijker. Laag per laag brengt hij kleur aan. Laag per laag krijgen de vrouwen meer vorm. Zijn doeltreffendheid ontwapent me. Mocht ik schilder zijn, dan zou ik over iedere penseelstreek twijfelen, net zoals ik nu over iedere zin twijfel. Zo is hij ook in het gesprek. Wanneer ik iets vraag, twijfelt hij niet, en antwoord kort maar kordaat.
De zoektocht naar de vrouw
Centraal in het oeuvre van Dominique staat de vrouw. Rubensiaanse vrouwen gekenmerkt door hun brede heupen en weelderige boezem. Wanneer we het werk van Dominique bekijken zouden we maar al te makkelijk kunnen denken dat hij vrouwen als een lustobject bekijkt. Wanneer ik in dialoog ga met Dominique wordt het me steeds duidelijker, de brede heupen, de grote borsten zijn zoals van oudsher het symbool van de vruchtbaarheid.
De wens om later zelf een gezin te kunnen stichten is sterk aanwezig, maar om een gezin te starten moet er eerst een vrouw in zijn leven komen.
In de beginjaren als kunstenaar maakt Dominique sculpturen, waarin het traditionele beeld van het gezin centraal staat. Een vader, een moeder en een kind, vaak in een omhelzing. Het is ook hoe hij de toekomst voor zichzelf ziet. Het verlangen naar tederheid en genegenheid. De wens om later zelf een gezin te kunnen stichten is sterk aanwezig, maar om een gezin te starten moet er eerst een vrouw in zijn leven komen. De gezinstaferelen verdwijnen in zijn werk en maken plaats voor abstracte sculpturen van vrouwen. Ze hebben geen hoofden, geen armen, geen benen. Enkel de symbolen voor vruchtbaarheid, met uitzondering van de geslachtsorganen.
Ondertussen begint Dominique ook te schilderen en te tekenen en opnieuw neemt de vrouw een centrale rol in. Doorheen de tijd krijgen ze opnieuw een hoofd, armen en benen. Alsof Dominque steeds een duidelijker beeld heeft van wat hij in een levensgezellin zoekt. Een scharnierpunt in die zoektocht is Moeilijke doorgang, een project met kunstenaar Christoph Bruneel, uitgegeven als graphic novel bij vzw Wit.h. Het is hier voor het eerst dat Dominique de spleetjes, zoals hij de vulva benoemt, van de vrouw ook gaat uitbeelden. De vrouw wordt steeds concreter.
Wanneer ik Dominique vraag waarom hij alleen maar vrouwen schildert, vertelt hij me dat hij vrouwen graag ziet. In alle geuren en kleuren. Hij haalt enkele werken boven, toont me Europeaanse vrouwen, Afrikaanse vrouwen. Voor hem is er geen onderscheid. En dan ontsnapt er een lange zucht uit zijn mond, DE LIEFDE.
Kleurgebruik
Opvallend aan het werk van Dominique is het gebruik van kleuren en het grote verschil daarin. Het eerste werk dat ik van hem zag was ‘moeilijke doorgang’ waarin vooral in sobere bruintinten gewerkt wordt. Zeer eenvoudig van kleur. Ik was dan ook bijzonder verrast toen ik vorig jaar voor het eerst naar Galerie Impuls ging. Ik zag een volledig andere Dominique op het canvas verschijnen. De thematiek bleef ongewijzigd maar het gebruik van kleur was zo anders.
Hij is het soort kunstenaar dat oprecht zonder filter de kijker verbeeld.
Dominique zelf koppelt de kleuren aan de verschillende plaatsen waar hij werkt. Wanneer hij in het Minnehuis werkt dan gebruikt hij voornamelijk roze en rood, dat hij omdoopt tot de kleur van de liefde. In het Impuls Atelier gaat hij veel kleurrijker te werk. Om dan bij Christoph te werken met koffie en bruintinten. Dat onderscheid is voor hem heel duidelijk.
Een warme man van weinig woorden, zo zou ik Dominique beschrijven na onze namiddag samen. Geen spraakwaterval, maar als hij spreekt doet hij dat doeltreffend en recht vanuit zijn hart. De liefde is een overheersend thema in zijn werk, waarbij hij vooral op zoek is naar de ideale vrouw die hem genegenheid en geborgenheid kan zoeken. Hij is het soort kunstenaar dat oprecht zonder filter de kijker verbeeld.
Een warme man van weinig woorden